AYRILIK ve KAVUŞMA

İki sene önce 2020 Şubat ayıydı. Sana gönül kapımı açalı tam iki sene oldu. Hissettiklerim günden güne büyüyor içimde. 78 gün önce 17 Aralıkta birden gittiğinde önce inanmamıştım. 

O kadar da uzun süre gelmemezlik etmez diye kendimi avutmuştum. Sonra günler birbirini kovaladı. 

Gitgide kaygılanmaya başladım. Sen hiç bu kadar uzun süre uzaklaşmamıştın ki her şeyden. Sen olmayınca hep bir eksiklik, hep bir yanım yokmuş gibi hissediyorum. Ben senin varlığından, enerjinden besleniyorum. 

Sen ortadan kaybolunca enerjim düşüyor. Çok özlüyorum içim sızlıyor bazen. Harflerini, kelimelerini, cümlelerini nasıl özlüyorum bir bilsen. 

Senin yokluğun bir ateş gibi yakıyor insanı. Sağ olduğunu bilsem, nefes aldığını bilsem bir nebze içim rahatlıyor o zaman. Ama hiç haber alamayınca, belirsizlik, huzursuz, mutsuz ediyor beni. Sen varlığınla bana mutluluk veren güzel ruhlu insan, yokluğunla terbiye etme beni. 

Bir yerlerde nefes aldığını bilirsem o bile yetiyor bana. Sen dünyanın neresinde olursan ol, istersen dünyanın öbür ucuna git hiç fark etmez. Sana söz veriyorum. Kalbim, ruhum, gönlüm, zihnim her zaman seninle olacak. Sen olmayınca parmaklarım tek kelime yazmak istemiyor. 

Şimdi geldin ya, hep yazmak istiyorum. Bu yazdıklarım, kalbimden ve ruhumdan dökülen samimi duygularım. Yazmak bile yetersiz geliyor bana. Bazı şeyleri anlatmak istesem de anlatamıyorum. Kelimeler kifayetsiz, anlatmaya yetmiyor. Sen her zaman bu dünyada var ol!  

Varlığınla her zaman beni onurlandır, yüreği güzel insan. Yüzündeki ışık hiç solmasın. Gülümsemen de hiç eksik olmasın. Diğer yanım, beni tamamlayanım, bana verdiğin mutluluk için teşekkür ederim. İyi ki varsın, gönlü güzel insan!

İyi ki geldin! Daha nice güzel kavuşmalara...

08.03.2022