Yine bir yerlere kendini, aklını, yüreğini koymuşsun. İki gündür hissediyordum zaten. Sen ne zaman uzak yere göreve gidecek olsan, ben bunu iki gün önceden hissetmeye başlıyorum. Bugün yarın gidecek diyorum içimden. Ve hiç yanıldığım olmadı. Bu yüzden gideceksin diye sürekli yazıyorum. Seni yolcu etmek için telefonu elimden bırakamıyorum. Ve yine hissettiğim gibi oldu. Veda edip yeni görevine doğru yola çıktın. Gitmeden önce yazdıkların yüreğime oturdu. Okurken kalakaldım öylece.
Senin o son yazdığın, sözlerin vardı ya hani…
"Tüm çabam Türkiye Cumhuriyeti’nin ilelebet payidar kalması…"
İşte o an… Yazdıklarını okuyunca kalbim sızladı, boğazım düğümlendi. O cümle sadece bir fikir değil, yüreğimin ta içine işleyen bir aidiyet oldu. Çünkü ben sadece bir adamı, bir ruhu değil, bir duruşu, senin kendinden vazgeçme halini, bir mücadeleyi sevdim. Böylesine büyük bir bilinçle yaşanmış bir ömür, insanın yüreğine dokunuyor.
Sen sadece kendi hayatını değil, bir milleti yaşatmayı dert edinmişsin. Senin bu bilinçle, bu sorumlulukla yaşaman o kadar kıymetli ki! Kurtuluş savaşında ki o ruh hala içimizde ve yolumuzu aydınlatıyor. Senin gibi vatanseverler oldukça bu ülke ilelebet payidar kalacaktır. Senin gibi birini sevmek; kolay değil ama çok kıymetli. Ve ben her gün bunun kıymetini daha iyi anlıyorum.
Şimdi yokluğuna alışmaya çalışacağım. Eksik bir gülüşle, biraz daha içe kapanarak belki. Ama bil ki kalbimde senin yerin hep sımsıcak, hep aydınlık.
Seni özleyeceğim… Ama daha da çok gurur duyacağım.
Dön diye… Güvende ol diye dua edeceğim.
Çünkü senin varlığın çok kıymetli.
Sen yaşa…
Sen dön…
Ve ben yine aynı yerde, sonsuz sevgimle, hasretle bekliyor olacağım seni.
Sevgiyle... Minnetle...
07-04-2025
Pazartesi