Sevgili Güzel İnsan,
Bazen insanlar iki ayrı kalp, iki ayrı ruh olarak birbirlerine yaklaşır. Her birinin kendi yaraları, kendi özlemleri, kendi eksiklikleri vardır. İkilikten doğan bu arayış, “bir olmayı” düşler. Ancak iki insanın gerçekten bir olabilmesi için önce her birinin kendi içinde tamamlanması, kendiyle "bir" olması gerekir.
Kendi içinde bir olmak; içindeki karmaşaları, çelişkileri, yarım kalmışlıkları anlamak ve kabul etmekle başlar. Bir başka ruha gerçekten dokunmak istiyorsan, önce kendi kalbine dokunmalısın. İçinde barış, huzur ve bütünlük bulmadan, bir başkasının kalbinde huzur aramak sadece yeni kırgınlıklar getirir.
Kendi içinde bir olduğunda, bir başkasıyla kurduğun bağ, eksiklerini doldurmak için değil, varlığını çoğaltmak için olur. İki insan birbirini tamamlamak için, iki tamamlanmış ruh olarak birleştiğinde ortaya çıkan şey, saf ve özgür bir sevgi olur. Bu birliktelik, ne sahip olmayı ne de kontrol etmeyi gerektirir; sadece iki ruhun birbirine yansımasından doğan bir ahenktir.
Bu yüzden, önce kendimizi tanımak, yaralarımızı sevmek ve kendi içimizdeki çelişkileri kabul etmek zorundayız. İçimizdeki seslerle barışmadan, dışımızdaki sessizliği anlayamayız. Bir başkasının ruhuna dokunmadan önce, kendi ruhumuza dokunmalı ve onu sevmeliyiz.
Ancak o zaman, iki kalp gerçekten "bir" olabilir. Böyle bir birleşme, iki bedenin değil, iki ruhun birbirine duyduğu derin saygı ve anlayışla gerçekleşir. Bu anlayış, zamansız ve mekânsız bir bağ kurar; uzaklıkları, sessizlikleri ve sınırları aşar.
Sevgi, iki yarımın birleşmesi, iki tamamın gönülden buluşmasıdır. İşte bu yüzden, önce kendi içindeki "birliği" bulmalısın ki, başkasıyla kurduğun bağ bir özgürlük ve bütünlük ifadesi olsun.
Sevgiyle ve Derin Bir Anlayışla,
Kalbine Dokunan Bir Ses.
10 Aralık 2024--Saat:14:35
Salı