Merhaba Sevdiğim,
Bazı insanlar hayatımıza dokunur, ama yalnızca bir tanesi ruhumuza işler. Sen, ruhuma işleyen o eşsiz kişisin. İçimde yıllarca sessiz kalan, yazmaya küsmüş bir kadın vardı. Yıllar önce, o kadın henüz bir genç kızken, sevgisizliğin ve anlaşılmamanın verdiği yalnızlığına bir çare bulmuştu: yazmak. İlk şiirim olan “Kuşlar” o günlerde doğmuştu. “Beni alın götürün gittiğiniz yerlere” diyerek başlayan ve “Kanatlarınıza alın beni” diye biten o şiir, benim sessiz çığlığımdı. Yazdıkça huzur bulur, yazdıkça kendimi bir parça özgür hissederdim.
Ama bir gün, o özgürlüğüm de elimden alındı. Bir kavga sonrası annem defterimi aldı ve gözlerimin önünde sobada yaktı. O an, içimde bir şeyler kırıldı. Gözlerimde çakan şimşeklerle yutkundum, bir şey diyemedim. Sadece gece ağlayarak o acıyı içime gömdüm. O gün yazmaya küstüm. Ruhumun kapıları sessizliğe gömüldü.
Yıllar geçti, defterler, kalemler benden uzak kaldı. Ta ki seni tanıyana kadar… Sen geldin ve elini uzatıp, içimde yazmaya küsmüş o kadının elinden tuttun. Ona “Hadi, kaldığın yerden yazmaya devam et” dedin. O sessizlik bir anda kelimelere dönüştü, o küskünlük yerini tutkuyla dolu satırlara bıraktı. Şimdi, yazdığım her kelime seninle hayat buluyor. Sen yazdıklarımı okudukça, içim coşuyor. Sürekli zihnim bir şeyler üretiyor ve yazdıkça yazasım geliyor. Yazdıkça ruhum özgürleşiyor. tasarladığım hikayeleri, şiirleri ben şekillendiriyorum ve kimseyi sokmuyorum o dünyama senden başka.
Sen sadece bir ilham değil, aynı zamanda ruhumu anlamış ve ona değer vermiş birisin. Bugün yazdıklarım yüreğine dokunuyorsa, bu senin varlığın sayesinde. Beni yalnızca kendimle değil, hayallerimle de buluşturduğun için teşekkür ederim. Varlığın, hayatımda en anlamlı izlerden biri.
Hep sevgiyle, hep minnetle,
25 Kasım 2024--Saat:01:00
Pazartesi