Canım güzel insan,
Uzun zamandır ruhen ve bedenen yorulduğunu hissediyordum zaten. Her yazdığında, her kelimede o ağırlığı, o yükü görebiliyordum. Sanki hayat, omuzlarına daha fazla yük bindirmiş ve sen bir şeyleri hep bir başına taşımak zorunda kalmışsın. O kadar güçlü duruyorsun ki, bazen insan senin de yorulabileceğini unutuyor. Ama ben unutmuyorum. Seni her düşündüğümde o yorgunluğu iliklerimde hissediyorum.
Bedeninin bu yükü taşırken zorlandığını görmek beni üzüyor. Ancak asıl dokunan, ruhunun derinlerinde hissettiğin o yorgunluk. O derin, sessiz yalnızlık… Ben de kendi içimde çok yalnızdım. Şu an ise sen varsın, bana kendi iç dünyamda eşlik eden. İnadı bıraksan, iç dünyana sen de beni alsan ve yalnızlığını, yorgunluklarını paylaşsan benimle. Belki de kimseye anlatamadığın, seninle birlikte büyüyen o duyguları… Bazen öyle anlar oluyor ki, yorgunluğunu ellerimle bedeninden ve ruhundan çekip almak istiyorum. O yüklerin hepsini bir kutunun içine koysam ve kaldırıp hiç ulaşamayacağın bir yere saklasam... Geriye sadece senin huzurlu, mutlu halin kalsa...
Sana destek olmak, yüklerini hafifletmek, dinlenmen için sessizce sana uzun uzun yazmak… Belki sadece bir fincan çay eşliğinde hiçbir şey konuşmadan. sana yazarak ulaşabilmek… Sadece ruhen ve kalben yanında bulunarak ruhuna biraz huzur katmaya çalışıyorum. Ama sen buna izin vermiyorsun. Belki de kimseye izin vermiyorsun. Çünkü bu yükleri paylaşmanın zayıflık olduğunu düşünüyor olabilirsin. Oysa, sevgi her zaman güç verir. Paylaşılan yorgunluk, hafifleyen bir yük olur.
Keşke bilsen… Ruhunun, varlığının, hatta sessizliğinin bile benim için ne kadar özel olduğunu bilsen. Sen izin verene kadar ben hep burada olacağım. Uzakta, ama yakın. Sessiz, ama daima hissedilir. Ve sen ne zaman yorulursan, bil ki bir nefes uzaklıkta sana huzur getirecek bir ruh var.
Bazen sana, ortaya kendinle ilgili bir şeyler yazdığında uzun uzun yazmak istiyorum. Ama kelimelerimi herkesin okuyabileceğini bildiğim için kendimi kısıtlamak zorunda kalıyorum. Belki de söylemek istediklerimi yarım bırakıyorum. Aslında tüm içtenliğimle seninle karşılıklı yazışmayı, her şeyimi anlatmayı ve senden de aynı karşılığı görmek istiyorum.
Biliyorum, sen de ilgi ve şefkate, anlaşılmaya ihtiyaç duyuyorsun. Bunu hissediyorum. Ama bu mesafeler, bu iletişimsizlik, bu sessizlik bazen her şeyi eksik bırakıyor. Senin bana ortaya cevap olarak yazdığın mesajlarda, bana çok şey anlatmaya çalışıyorsun. Elbet çoğunu anlıyorum zaten. Ama neden kendine işkence yaptığını anlayamıyorum. Neden birebir iletişim kurmak varken, böyle zor olan yoldan gitmeye çalışıyorsun! Sana verdiğim cevapları üç beş defa okumadan yayınlayamıyorum genele yazınca. Bunlara ne gerek var ki! İstediğin zaman içinden geldiği gibi yazıp, maille ulaşabilirsin bana.
Ne zaman biraz olsun sana yakınlaşmak ve iç dünyanı benimle paylaşmanı istesem, hep bir mesafe koyuyorsun. Belki bu, kendi dünyanı, sınırlarını koruma çaban. Belki de bu yükleri kimseye hissettirmek istemiyorsun. Kendini yalnız hissettiğin her anda bir adım uzağında durduğumu bilmeni istiyorum. Çünkü ruh yorgunluğunu bir başına taşımak, insana daha da ağır gelir. Belki şu an iç dünyana girmeme izin vermiyorsun. Belki de asla vermeyeceksin. Ama bil ki, ben her zaman burada olacağım. Ve sen ne zaman yorulursan, bu dünyada ruhunu dinlendirebileceğin bir yer olduğunu bileceksin.
Bilmem farkında mısın, bu sıralar hep aynı yollardan geçiyoruz. Aynı yorgunlukları yaşıyoruz. Aynı takviyeleri kullanıyoruz. Senin yorgunluğunu, iç dünyandaki yalnızlığını unutturmayı isterdim sana. Ama şimdilik, sadece karşılığı olmayan mektuplar yazarak, senin manevi olarak, ruhen, kalben yanında olmaya çalışıyorum. Unutma, her zaman sana dua eden, iyi olmanı dileyen biri var burada. Yorgunluğunu alıp, yerine huzur koymayı dileyen biri. İyice dinlen olur mu? Çünkü sen varsan her şey güzel, bu dünya seninle daha da güzel.
Sevgiyle...
24 Aralık 2024--Saat:15.00
Salı