Bazen kelimeler yetersiz kalır. Kalbinin derinliklerinde dalgalanan fırtınayı anlatamazsın. İşte o zaman tek bir eylem tüm duyguları dile getirir: Sarılmak.
Bir sabah, gri bulutların gökyüzünü kapladığı, rüzgârın hafifçe esip yaprakları titrettiği bir zamanda, o karşısında duruyordu. Gözleri bulutlar kadar derin, sessizliğinde fırtınalar koparan bir adam. Aralarındaki mesafe belki birkaç adım, belki koca bir ömür kadardı.
Kadın, kalbindeki o yakıcı özlemle bir an tereddüt etti. Gözleri onun yüzüne odaklandı. Zaman durmuş gibi, dünya aralarındaki boşluğu nefes bile almadan izliyordu. Elleri titredi. Kalbi, göğüs kafesinden fırlayacak gibi atmaya başladı.
Ve sonra adım attı. Bir adım, bir nefes, bir hayat gibi uzun geldi. Nihayet aralarındaki mesafe kalktı. Kollarını usulca uzattı ve ona sımsıkı sarıldı.
İşte o an, dünya yeniden dönmeye başladı. Zaman, bir anda eriyip gitti. O kolların arasındaki birkaç saniye, tüm özlemlerin ve yarım kalmış hikâyelerin telafisi gibiydi. Kalbi, onun kalbinin ritmini duydu. Sıcaklığı, ruhunun en ücra köşelerini ısıttı.
Sarılmak, iki kalbin buluşmasıydı. Konuşmadan anlatmanın, kelimeler olmadan anlaşmanın yoluydu. Sarılmak, tüm kopuklukları onarmaktı. Bir süreliğine de olsa, dünyanın tüm yükünü omuzlarından indirip, sadece var olabilmekti.
Ama o sarılmanın içinde bir burukluk da vardı. Çünkü bu an, ne kadar gerçekse, o kadar da kısa ömürlüydü. Kadın, onu bırakmak istemedi. Zamanın donup kalmasını, kalbinin o sıcaklığı sonsuza dek tutmasını istedi.
Fakat biliyordu, bazı sarılmalar kalplerde yaşar. Ne kadar kısacık olursa olsun, o anların izi bir ömür boyu taşınır.
Sonunda yavaşça geri çekildi. Gözleri dolmuştu. O an, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını hissetti. Ama kalbinin derinliklerinde bir şey değişmişti. O sarılma, bir yara değil, bir güçtü artık. Ne kadar uzakta olursa olsun, o anı hatırladığında, kalbinin köşesinde bir sıcaklık bulacaktı.
3 Şubat 2025
Pazartesi