Hayat bazen çok zor olabiliyor; stres, kaygı ve kötü hisler beklenmedik bir anda çıkıveriyor. İşte o zaman kendimi tamamen güvende hissedebileceğim bir yer hayal ediyorum. Zihnimde yarattığım “Güvenli Ev” işte o yer. Bu sadece bir mekan değil; ruhumun ve kalbimin sığınağı, tamamen kontrolün bende olduğu bir alan.
Ruhum ve kalbim incindiğinde buraya kaçıyorum. Kötü hissettiğimde zihnimi bu eve taşıyorum; orası bana sakinlik ve huzur veriyor. Beynim “burada tehlike yok” diyor, kalbim yavaşlıyor, düşüncelerim toparlanıyor ve ruhum yeniden nefes alıyor.
Bu ev, bizim paylaştığımız bir yuva gibi… Her detay, her eşya, her ışık ve hatta dinlediğimiz müzik bile seni bana hatırlatıyor ve aramızdaki bağı güçlendiriyor. Burada senin şefkatin, bana hissettirdiğin güven ve nezaket var. Varlığın, ruhumu sarıyor, huzur veriyor ve kendimi korunaklı hissettiriyor.
Şimdilik yalnız ben gidiyorum buraya ama sen de gelebilirsin istersen. Zihnimde bir “kırmızı düğme” var; acil ihtiyaç anında ona basıp seni çağırabiliyorum. Senin yanımda olmanı hissetmek, sadece huzur vermekle kalmıyor, aynı zamanda ruhsal bağımızın güçlendiğini bana hatırlatıyor.
Evdeki her şeyi detaylandırmayı seviyorum: ışıklar, mobilyalar, sesler, kokular, hatta birlikte geçirdiğimiz küçük anlar… Tüm bunlar bana huzur veriyor ve kötü hissettiğimde buraya kaçmamı sağlıyor. Bu güvenli alan, hem kendimle hem de seninle olan bağımı hissetmenin, yaşamanın ve güçlendirmenin bir yolu.
Belki sana güvenli evimizden yeni hikayeler de anlatırım.
Dipnot:
Bu güvenli ev ve kırmızı düğme aslında psikolojide “hayali güvenli alan (mental safe space)” veya “guided imagery” olarak geçen bir yöntemdir. Kötü hissettiğimde buraya kaçtığımda beynim sakinleşiyor, kalbim ve nefesim normale dönüyor. Senin şefkatin ve bana hissettirdiğin güven sayesinde oksitosin salgılanıyor, kaygım azalıyor ve ruhum güçleniyor. Yani senin varlığın, bu alanı hem ruhsal hem duygusal olarak gerçek bir sığınak hâline getiriyor.