Bayram gecesi sadece çocukların kalpleri pırpır eder. Sabah olmaz bir türlü. Bayramlık alınan tüm eşyalar özenle yatağın yanına yerleştirilir. Çocuklukta hissedilen bu masum, saf duygular bir daha asla hissedilmez.
BAYRAMLIK AYAKKABILARIM
Önüne bak yürürken şimdi düşüp bir yerini kıracaksın derdi küçükken Annem. Ne zaman ayağım takılıp düşsem katıla katıla gülerdim içine düştüğüm komik duruma. Daha küçücük bir kızken öğrenmiştim başıma gelen olumsuz olaylarla dalga geçmeyi ve hayata her zaman gülerek bakmayı. Yaşadıkça öğrendim, yaşadığımız hayatında, yürüdüğümüz yollardan bir farkı olmadığını. Ara sıra tökezledim ayağım takılıp düştüm hayat yolunda ve her seferinde doğruldum dimdik ayağa kalktım kendime gülerek ve yürümeye devam ettim dizlerimdeki yaralara aldırmadan.
Yine bayram yaklaştı. Bir çift ayakkabıyla mutlu olabilen çocuklar geldi aklıma…Kendimden biliyorum çocukken her bayram Babacığımın bana aldığı siyah bayramlık ayakkabılarımın, bayram sabahı ayaklarıma giydiğimde bana verdiği mutluluğu ve gözlerimde yarattığı pırıltıları hatırladım…
Hiç unutmam bir gün öncesinde alınırdı bayramlık ayakkabılarım
Ve arefe gecesi uyku tutmazdı bayram heyecanı sarardı tüm benliğimi…
Gece ikide bir de, annemle babamın yatak odasının kapısına tıklayıp ne oldu diye
soran anneme ‘’ anne bayrama kaç saat kaldı?’’ diye sorardım. Bu soru işinin
dozunu kaçırınca da gece gece babamdan zılgıtı yerdim tabi…
Bayramlık ayakkabılarımı yastığımın yanına koyardım. Ne kadar kıymetli ve
değerliydi o ayakkabılar. Bir çift siyah ayakkabıyla ne kadar kolay mutlu
oluyordu çocuk ruhum…
Baba bak yine bayram geliyor!
Bana yine bir çift siyah ayakkabı alsan!
Ben yine kucağımda yeni ayakkabılarım gözlerimde mutluluk pırıltılarıyla
ortalıkta dolaşsam güle oynaya…
Ben büyüdüm dertler de büyüdü baba, belki bana ayakkabı alsan,
bayramda siyah pırıl pırıl bayramlık ayakkabılar ne dersin?
Mutlu olabilir miyim yine bir çift siyah ayakkabıyla?…
Mutluluk…
Hayata bir çocuğun gözlerinden bakmak…
Hayat ne kadar zormuş baba…
Bayramlık ayakkabılarım da yok artık…