KARANLIK KUYU

İletişim için tıklayın!

Yaşayıp gidiyordum, hayatın anlamını sorgulayarak. Örselenmiş ruhum hiç beklemediği bir anda kendini karanlık kör bir kuyunun içinde buldu. 

Bir şeylere tutunmalıydım ve düştüğüm karanlık kör kuyudan bir an önce kendimi dışarı atıp güneşle kucaklaşmalıydım.

Karanlık kör bir kuyuda ve kendi karanlığımda kaybettiğim kendimi, öz benliğimi arıyordum. 

Sonra sımsıkı tutundum şiirlere, hikayelere ve aşkın ipine.

Her şiirden ayaklarımın altına ışıklı bir merdiven yaptım. Her yazdığım şiir bir basamak oldu, yolumu aydınlatan ışığım oldu.

Yazdım, yazdım durup dinlenmeden yazdım. Yazdıkça kabuslarımdan kurtuldum. Yazdım, karanlık kuyuda kaybettiğim kendimi, özümü yeniden buldum. Kendi içime döndüm.

Anlaşılmak değildi benim derdim. Kendimi anlamak ve kendi karanlığımdan kurtulmaktı.
Ölümle yaşam arasında ince bir çizgide dans eden ruhumun elinden tutup onu o çizgiden çekip aldım. 

Şimdi son basamakları da tamamlamanın iç rahatlığıyla, içine düştüğüm
karanlık kuyudan, şiirlerden oluşturduğum ışıklı basamaklarla kurtulmanın keyfini yaşıyorum.
Kendimi bulmama yardımcı olan şiirlerimdeki aşkı ve tüm kelimeleri kucaklıyorum.

Bu sabah ruhumun tüm perdelerini sonuna kadar açtım. Uzun bir aradan sonra güneşi kucaklamanın tadına varıyorum.

Her karanlığın sonunda olduğu gibi...

Merhaba Güneş! Hoş geldin!


Şubat/2020




BAHAR

"Güzel günler sana gelmez,sen onlara yürüyeceksin."Mevlana

Yorum Gönder

Yorumlarınız onaylandıktan sonra yayınlanacaktır.

Daha yeni Daha eski