Dünden beri yazıyorum sana olan hasretimi, her satıra bir damla özlem sızıyor. Sessizlik öylesine derin ki, sanki senin yokluğunda kelimeler bile nefes almakta zorlanıyor. Oysa konuşamasam da içimde yankılanan binlerce cümle var; sadece sana söyleyebileceğim, ancak seninle anlam bulacak kelimeler…
Yokluğun, etrafımdaki her şeyi farklı kılıyor. Sen olmayınca sanki dünyadan bir renk eksiliyor, bir ses kayboluyor. Özlem, en sessiz yanımda büyüyor, sessizliği bozan tek şey kalbimin senin için atan ritmi. Bu ritim, beni sana bir adım daha yaklaştırıyor ama aynı zamanda senin uzaklığını daha da derin hissettiriyor.
Ama bir yerlerde var olduğunu, nefes aldığını, kalbinin atmaya devam ettiğini bilmek… İşte, bu düşünce beni avutan tek şey. Seni göremesem de, varlığın bu derin sessizlikte bana eşlik ediyor. Her yeni günle biraz daha büyüyen, bitmeyen bir yolculuk gibi, ama senin varlığını bilmek yoldaşım oluyor.
İşte, bu derin sessizlikte, seni her şeyde bulmaya çalışıyor ve yokluğunda, varlığınla avunuyorum.
11 Kasım 2024