Gökyüzü karanlığın en derin tonlarını sergilerken, açık alanda bir gece daha sona eriyordu. Yıldızların arasındaki sessizlik, onun adımlarının yankısıyla bozuluyordu. Soğuk, nefesini kesiyor, vücuduna işliyordu. Bu süreç, onun kararlılığını ve cesaretini test ediyordu. Açık alanda uyuklayarak geçen uzun saatler boyunca, O'nun hayali hep yanındaydı. Her titremesinde, kalbine bir sıcaklık doluyor, sevdiği insanın silueti gözlerinin önünde beliriyordu.
Dinlenmeye çekildiğinde, karın boşluğu kaslarının bile bu zorlu süreçte katılaştığını fark etti. Gözlerini kapattığında, her şeye rağmen yüzünde bir tebessüm vardı. Çünkü biliyordu; aşk, en zor anları bile dayanılabilir kılar ve insanın yüreğine hep bir umut taşırdı.
Gece, keskin bir ayazla birlikte derinleşiyordu. Karın boşluğu kasları, soğukla mücadeleden taş gibi sertleşmişti. Açık alanda uyuklayarak geçen saatlerin yorgunluğu bedenine yüklenmişti. Ama zihninde bir sıcaklık vardı; o sıcaklık, içindeki tüm yorgunluğu ve soğuğu alıp götürüyordu.
Bahar’ı düşündü. Hayali bile yetiyordu… Onun sıcak nefesini, kendisine sıcacık sarıldığını hissetti ve ürperdi. Kolları etrafında, bir koruma kalkanı gibi sarılmıştı, üşüyen bedenine sıcaklık yayıyordu. Adeta soğuğu değil, Bahar’ın sıcacık sevgisini hissediyordu. Gözlerini kapattı; bir an için her şey unutuldu. O hayal, soğuğu da yalnızlığını da silip süpürüyordu.
Ne kadar uzak olurlarsa olsunlar, Bahar’ın sevgisiyle, var olduğu her yerde ısınabileceğini biliyordu. Ve bir kez daha anladı; aşk, insanın ruhunu olduğu kadar bedenini de ısıtan tek gerçekti.
Bir tebessüm yerleşti yüzüne. O'nun sadece hayaliyle bile, dünyayı karşısına alabilecek kadar güçlü hissediyordu. Çünkü Bahar, yalnızca bir sevda değildi onun için. O, zorluklarla örülü bu hayatta bir nefes, bir bahar güneşi gibi kalbini ısıtan tek gerçekti. Ve bu soğuk gecenin ortasında bile, onun varlığı tüm karanlığı aydınlatıyordu.
16 Kasım 2024