Bursa'nın sakin kıyılarından birinde, her gün denize açılıp balık tutarak geçimini sağlayan Adem Amca, yıllardır aynı ritüeli takip ederdi. Her sabah erkenden uyanır, kayığını hazırlayıp denize açılırdı. Ama en sevdiği an, yılın belli bir zamanı geldiğinde, kayığının üzerine konan Yaren Leylekle karşılaştığı andı. Yaren, her sene aynı zamanda gelir, kayığın kenarına konar, sabırla balık beklerdi. Adem Amca, Yaren’i yıllardır tanır, ona balık yedirirdi. Adem amca bu anlarda çok mutlu olurdu.
Bu gelenek, Adem Amca’nın yaşamının bir parçası haline gelmişti. Yaren, bir anlamda ona arkadaşlık ederdi. Birbirlerini yıllardır tanıyorlardı; bir dost gibi. Ama bu yıl, bir gariplik vardı. Yaren, her zamanki zamanında gelmemişti. Bir hafta gecikmişti ve bu, Adem Amca için büyük bir stres kaynağı olmuştu. Geçen yıl bir araya geldiklerinde Yaren, sabahın ilk ışıklarıyla gelmişti, ama bu yıl hiçbir iz yoktu.
Adem Amca, kayığı ile her sabah denize açılırken, gözleri gökyüzünde, beklediği leyleği arıyordu. Bir hafta boyunca sabah akşam, "Nerede kaldın Yaren?" diye mırıldanıp durdu. Ya bu sene gelmez ise düşüncesiyle göğsü daralıyordu. Gönlü huzursuzdu, her geçen günle birlikte daha da içi sıkılıyordu. Vücudu buna tepki verdi ve bir sabah, o gerginlik ve kaygı ile hastalandı.
Bir gün, gazeteciler gelip ona "Hiç arkadaşın olmadı mı?" diye sorduklarında, Adem Amca kısa bir cümle ile cevap verdi:
"Yok, Yaren ilk arkadaşım," dedi. Gözleri bir an parladı. "Yaren, her yıl bana gelir, benim elimden balık yer. O, yalnızca bir kuş değil, bir dosttur. Bir hafta geç kaldığında, içimde bir eksiklik hissettim. Hiç böyle yapmamıştı endişe içindeyim. dedi.
Gazeteciler, Adem Amca'nın bu içten yanıtını duyunca bir an sessiz kaldılar ve duygulandılar.
Bir haftalık beklentiden sonra bir sabah Yaren gökyüzünde göründü. Uçarken hafifçe titreyen kanatları, kayığa doğru süzüldü. Başını kaldıran Adem Amca, gözlerine inanamadı. Kalbi heyecandan küt küt atmaya başladı. Yaren Leylek nihayet gelmişti. Ayrılığın, özlemin en güzel anı belki de bu kavuşma anıydı. Adem Amca hemen Yarene yöneldi ve yakaladığı balıklardan birini eliyle Yaren’e doğru fırlattı.
Gözlerinden yaşlar süzülen Adem Amca, “İşte geldin, dostum,” dedi. Yaren, balığı yakaladı ve afiyetle yedi. Adem Amca, derin bir nefes aldı. İçindeki korku, kaygılı bir hafta, yerini huzura bırakmıştı. O an, aslında yalnız olmadığını fark etti. Yaren, ona yalnızca bir kuş değil, görünmeyen bir dost, bir arkadaş olmuştu. Her yıl olduğu gibi, Adem Amca’yı yalnız bırakmamıştı, bu dostluğun değerini her zaman hatırlatacaktı.
Ve o an yalnızca bir balıkçı ve bir leyleğin değil, bir ömür boyu sürecek bir dostluğun fotoğrafıydı.
26-03-2025
Çarşamba